Psalm 23

Józef Tischner napisał, że chrześcijaństwu w Polsce nie grozi dziś ani laicyzm, ani ateizm (przynajmniej na razie), ale parodia religii.


Biblia zachęca nas do poszukiwania dojrzałej relacji z Bogiem. Życie wokół nas to obraz tej parodii -  niedojrzałości i naiwności. Nierozsądna gorliwość. Traktowanie Boga jak Mikołaja rozdającego na lewo i prawo prezenty. Strach przed karą boską. Myślenie w kategoriach moralności (wystarczy być dobrym człowiekiem) lub hiper wiary (wystarczy wierzyć). Doszukiwanie się słowa od Boga w najdrobniejszych sprawach codzienności. Czy dorosły człowiek pyta rodziców w co ma się ubrać? Niestety są ludzie, którzy oczekują nadopiekuńczego kontaktu z Bogiem, podczas gdy On zachęca człowieka do samodzielności i dojrzałych decyzji. Należy przypomnieć, że oprócz serca Stwórca dał nam rozum. 


Psalm 23 jest jednym z najbardziej znanych fragmentów Biblii. Dla wielu jest po prostu pięknym utworem poetyckim. Bo nim jest. Dla niektórych jest czymś w rodzaju kawy latte z kawałeczkiem szarlotki z lodami waniliowymi i bitą śmietaną - słodkim co nieco dla duszy, miłym słowem zachęty, inspiracją, która poprawia samopoczucie. 


Wartość tej religijnej poezji jest dużo większa. Są w niej zawarte głębokie prawdy, dotyczące dojrzałej więzi człowieka z Bogiem. Poemat napisany przez Dawida, człowieka głęboko wierzącego, wielkiego króla i wojownika starożytności. Król Dawid jest ważnym symbolem nie tylko dla Żydów. Dla chrześcijan to przykład wiary, odwagi, pokory i szczerości. 


Poemat zaczyna się od słów: Pan jest moim pasterzem...To stwierdzenie nie jest tak romantyczne, jak by się wydawało. Chodzi zwyczajnie o to, by owca była tam, gdzie chce pasterz, by jadła gdzie on chce, spała i odpoczywała według jego planu. Pasterz to z reguły spocony i mało atrakcyjny nadzorca stada owiec. 

 

Wyznanie Pan jest moim pasterzem oznacza świadome, totalne poddanie i posłuszeństwo Panu Bogu. W Biblii słowo pasterz jest określeniem politycznym. Dawid był pasterzem narodu. To słowo oznaczało króla, władcę, pana, przed którym zdaje się relację i któremu się służy. Psalm zaczyna się jasnym ustaleniem zasad: Jahwe jest moim jedynym władcą. Nie ma dwuwładzy, konkurencji, nie ma robienia interesów na dwie strony. Tylko Pan. 


Oddany kibic drużyny piłkarskiej nie może być równocześnie kibicem drużyny przeciwnej. Nie macha dwoma szalikami, ponieważ może nie zobaczyć końca gry. Oznaką dojrzałej wiary jest sprowadzenie całego życia do pojedynczej lojalności. Chodzi o wyzwolenie się od innych bogów: ekonomii, polityki, tradycji, humanizmu, egoizmu. 


To jest pierwsze i najważniejsze wyzwanie życia: Bogu i tylko Jemu służyć będziesz. Słuchaj Izraelu, nie będziesz mieć innych bogów. Inne bóstwa będą kusić i nęcić. Nigdy zupełnie nie uwolnimy się od bałwochwalstwa. Ale jak Izrael, doszliśmy do miejsca świadomego monoteizmu i wyznania: Pan jest moim pasterzem! Historia pokazuje wiele wspaniałych postaci - bohaterów, przywódców, naukowców. Pasterz jest jeden. A przy tym jest dobry. 


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz